Na verscheidene pogingen het onderstaande verslag verder in te korten heb ik moeten constateren dat het afgelopen weekend zo vol van mooie ervaringen en topprestaties was dat ik het verslag en de atleten tekort zou doen nog verder in de tekst te snijden. Voor wie de moed nu al laat zakken en besluit niet verder te lezen kan ik afsluiten met de boodschap dat onze CD-junioren prachtige resultaten hebben weggezet en zeker thuishoren op deze grote wedstrijd. Voor wie verder leest veel plezier met het volledige verslag van de Nationale CD-indoor 2019.

Drie maanden lang hebben de meest fanatieke CD-junioren gericht toegewerkt naar het officieuze NK-indoor voor de CD-junioren. Om zo sterk mogelijk aan de start te komen hebben we vooral hard gewerkt om zo sterk, snel en fit mogelijk te worden. Dat betekende o.a. veel gooien met ballen, oefeningen over horden en racen door de speedladder. Deze oefeningen leken weinig met hun onderdeel te maken te hebben, maar zo beloofde ik hen telkens weer, ‘jullie gaan hier echt profijt van hebben’.

Afgelopen weekend moest gaan blijken of ik de waarheid had gesproken. Zaterdag was het de beurt aan de D-junioren. Voor Zafir, Miran en Alyssa en was het de eerste keer dat ze bij het verspringen te maken kregen met een smalle afzetbalk. Goed uitkomen was dus ineens een stuk lastiger. Hierdoor lag de focus iets teveel op de balk en wat minder op de sprong. Dat komt in de toekomst wel goed en is gewoon een kwestie van heel veel doen. De beste prestaties behaalden de eerstejaars op het onderdeel horden. We hadden hier de laatste weken extra op getraind en ze hadden er echt zin in. Met een flinke dosis zenuwen, want geef toe die dingen zijn echt hoog, maar met minstens zoveel lef vlogen ze over de horden alsof ze dit al vele malen hadden gedaan (Zafir 13,88, Miran 12,58, Alyssa 12,73). Een hele opluchting, want de eerste keer heelhuids de finish halen is toch wel een essentiële stap in de carrière van onze toekomstige hordentoppers. Stella en Elf hadden als tweedejaars al wel enige ervaring op dit onderdeel. Zij wisten wat hun te doen stond en het mooiste van al… ze deden het ook nog! Beide behaalden een prachtig pr, terwijl Elf (11,59) dat recent ook al scherp had bijgesteld. Stella (12,02) liep zelfs meer dan een seconde sneller dan haar oorspronkelijke tijd en ook zonder hekjes wist Stella later op de sprint zichzelf te verbeteren met haar 9,67. Aan het eind van de dag kwam Claudia in actie op de 1000 meter. Claudia had een week van toetsen en open dagen achter de rug en had ook nog eens heel slecht geslapen. Desondanks liep ze een keurige race, hetgeen gezien haar fysieke gesteldheid een topprestatie was.

De tweede dag begon ook al goed met Christian die dankzij een mooie 4,82 een finaleplaats bij het verspringen wist te veroveren. Dit betekende echter wel dat hij tegelijk de finale verspringen, het hoogspringen en de kwalificatie kogelstoten moest afwerken. Ik heb nog nooit iemand zo vaak en snel tussen spikes en schoenen zien wisselen! Als trainster kon ik alleen vanaf de tribune een poging doen om onze atleten te coachen. Ik hoop niet dat het publiek gefilmd werd, want dan was er zeker ingezoomd op een dame die met grootste gebaren probeerde zichzelf verstaanbaar te maken. Gelukkig zijn mijn atleten dit ook in de training inmiddels wel gewend en hadden ze niet zoveel advies nodig. Een wedstrijd als deze is een geweldige kans om zelf keuzes te durven maken en te leren op zichzelf te vertrouwen. Christian was bijvoorbeeld gedwongen het hoogspringen na een mooi pr van 1,60 te staken om zich te focussen op zijn andere onderdelen. Ook bij het kogelstoten behaalde hij wederom een finaleplek. Uiteindelijk sprong hij in de finale verspringen net onder zijn nieuwe record en in de finale kogel stootte hij een mooie 9,31 en eindigde daarmee als 9^e. Voor Mink was het de eerste keer met een 4kg kogel. Na twee pogingen waarbij het niet lukte zijn beste kunnen te tonen stootte hij in de laatste ronde meer dan een meter verder en behaalde zo een nieuw record van 6,67. Ook Romano had een topdag, want eindelijk was daar de zo begeerde 1,50 op het onderdeel hoogspringen en ook op de 1500 meter verbeterde hij zijn beste tijd (5:35,21).

Wie tijdens één race zowel pech als succes had was onze sprinter Joël. Deze zomer moest hij de C-spelen missen vanwege een hardnekkige knieblessure en de afgelopen maanden heeft hij heel veel discipline getoond en eindeloos veel stabiliteitsoefeningen gedaan om deze keer mee te kunnen doen. Getapet en al zat Joël klaar in zijn blok en alle opgekropte energie kwam tot uitbarsting na het startschot. Dat hij een stuk sneller was geworden viel duidelijk op, tot hij vijftien meter voor de finish met een van pijn vertrokken gezicht zijn race verder uit moest strompelen. Na de eerste pijn en teleurstelling rest nu het besef dat zijn blessure uiteindelijk voorbij zal gaan en dat hij desondanks toch een nieuw pr liep (8,06).

Dat het soms onmogelijk is twee onderdelen tegelijk af te werken ondanks dat je zelf het hoofd koel houdt heeft Melissa helaas ondervonden. We wisten dat de tijd tussen het hoogspringen en haar 800 meter erg krap zou zijn. Helaas was het hoogspringen verlaat en moest ze net voor haar eerste sprong lopen. Direct na het finishen moest ze zich alweer terug haasten om alsnog te springen. Met de zojuist gelopen race nog in de benen bleek dat bijna niet te doen, maar toch slaagde Melissa erin om net 5 centimeter onder haar pr te springen. Ook Carmen sprong iets onder haar pr en eindigde desondanks toch op een gedeelde 6^e plaats met haar 1,45. Op de 1500 meter liep ze eerder die dag wel een dik pr (5:41,06). Zowel broer als zus Guellai konden tevreden huiswaarts keren, altijd fijn voor de sfeer tijdens de terugreis.

De laatste atleet die zijn talent mocht tonen was Alessio die er duidelijk veel zin in had. Tijdens de eerste drie rondes van zijn 800m liep Alessio bijna een halve ronde voor zijn concurrenten uit. De vraag was niet OF, maar vooral hoe ernstig hij zou instorten. Zijn moeder en ik hielden ons hart vast en schreeuwden onze longen uit het lijf om hem te helpen die laatste ronde door te komen. De andere atleten zetten hun eindsprint in en Alessio werd op het nippertje geklopt door twee van hen. Misschien zal hij in het vervolg iets minder spectaculair willen starten, maar deze gedurfde actie leverde wel een mooi pr van 2:22,32 op!

Als team Atos hebben we dit weekend veel bijgeleerd; over hoe zo’n grote wedstrijd in zijn werk gaat, het omgaan met zenuwen en het nemen van de verantwoordelijkheid voor je eigen prestaties. De atleten zijn weer een stukje zelfstandiger en hopelijk ook zelfverzekerder geworden en nemen dit mee in hun ontwikkeling de komende jaren. Met zoveel mooie prestaties en de fijne sfeer tussen de atleten en hun supporters kan ik niet anders dan te constateren dat de Nationale CD-indoor een groot succes was. Op naar de volgende uitdaging!